Telaşlı Hâlimizin Bize Yaptıkları

Her yeri ayrı güzellikte olan, sıcakkanlı ve yardımsever insanlarıyla yeryüzünün çok özel bir bölgesi olan ülkemizin çok ciddi bir problemi var: Bu coğrafyanın insanlarının büyük bir kısmı aceleci, telaşlı ve sabırsız.

Etrafınıza bir bakın. Herkes sürekli bir an önce bir yere yetişmeye çalışıyor, ertelemeye tahammülü olmayan sayısız işimiz var, bir kişinin işi muhakkak diğerlerinin işinden daha önemli... Sürücüler, hele ticari araç veya şirket araçlarını kullananlar, aracınızın arkasında birkaç saniye bile dayanamıyor. Sol şeritteysiniz ve o yola uygun makul bir süratle bile gidiyorsanız, önünüz ve sağınızdaki şerit dolu olsa ve şerit değiştiremiyorsanız bile fark etmiyor. Acelesi olan Türk sürücüleri korna, el-kol, selektör yapma tacizine başlıyor. Zaten beş-on saniye kadar sonra sağa geçmeniz de yetmiyor. Solunuzdan geçecek "acelesi" olan sürücüden ya yakışıksız sözler duymaya veya çok da hayırlı sayılamayacak bakışlar almaya hazır olun.

Küçük bir yerleşim yerinde bakkaldan alışveriş yapıyorsunuz. Önünüzdeki kişiyi beklerken mutlaka ama mutlaka aniden öne geçip "şuradan bir ekmek alsana"cılarla karşılaşıyorsunuz. Aslında sizin de bir ekmek parası ödemekten başka bir bekleme sebebiniz yok.

Devlet dairesine gidiyorsunuz, aynı. Spor müsabakası, bilet kuyruğu, aynı. Asansör beklerken kapasitenin üzerinde bekleyen varsa, aynı. Hatta yolda yürürken bile durum böyle. Her gün kendisine yetişilemeyecek kadar hızlı yürüyen pek çok insan görmüyor muyuz?

Ağızlardan düşmeyen sözümüz; "acelem var". Veya "acele falan yere yetişmeyelim". Hakikaten "acele" yapılması gereken bu kadar çok işe sahip miyiz?

Kendimizi mi fazla önemsiyoruz; işimizi mi? Tüm gün boyunca birkaç saat sürecek tek bir işi olan insanlar bile böyle. İşini "aceleyle" bitirse bile gelip evinde oturacak.

Hepsi tamam da bu kadar "acelesi" olan necip yurttaşlarımızın büyük bir çoğunluğu neden randevuya yetişme problemi yaşıyor? Ve neden yolunda gitmeyen pek çok işimiz var?